Tot ons grote verdriet heeft Joep ons op 7 oktober 2013 verlaten. Hij mocht nog geen 2 jaar oud worden.

We hebben niet genoeg tranen om dit verlies te verwerken....................

 

-------------------------------------------------------------------

Onze Joep heeft epilepsie!

De eerste keer dat hij een toeval kreeg, nu zo'n 8 weken geleden, zijn we ons werkelijk rot geschrokken! Ten eerste weet je van niets en ten tweede weet je niet dat dit een epileptische aanval is. We dachten dat hij ergens in lag te stikken! De paniek was zo groot! We wisten echt niet wat ons overkwam!

 

Joep is in middels 18 maanden. Een prachtige hond, gespierd, stevig, intelligent, vrolijk en ondernemend, zoals een jonge hond hoort te zijn. Aan de buitenkant niets mis mee. Johan traint met hem. Elke zaterdag gaat hij naar de jachttraining, waar ze samen dikke pret hebben met het zoeken naar dummies en hollen door veld en struikgewas, kortom heerlijk!

 

Het gebeurde op een vrijdagavond, kort na het eten. Joep en Jelle (ons kleine kruising Malthezertje) lagen te slapen in de schuur. Die is aan de bijkeuken vast en slechts gescheiden door een hekje, zodat de honden rust hebben van onze katten. Lekker hun eigen plek. Ook hun benches staan daar, zodat ze écht rust hebben als wij dat nodig vinden.

 

We ruimden de tafel af en plots hoorde ik Johan schreeuwen: Dien kom hier! Dit gaat niet goed!

Ik naar hem toe, met angst en beven, want wat was daar aan de hand? Paniek!! Joep lag er vreemd trappend bij, met schuim op zijn bek en een dikke tong, grote angstogen en maar trappen. Het zag eruit alsof hij aan het stikken was!

 

Toevallig was mijn zoon erbij en hij heeft ervaring met epilepsie bij mensen en hij zag het meteen. Ma, niet schrikken, rustig blijven, het gaat zo meteen over, hij stikt niet. Hij zei het zo rustig, dat ik hem wel moest geloven. Wat fijn dat hij er toevallig op dat moment bij was. Hij had gelijk. Na enkele minuten verslapte Joep en kwam er rust over hem.

Nu moest hij weer wakker worden en dat viel hem niet mee. Hij was totaal in de war, leek blind en hoorde ons ook niet. Hij wilde proberen te lopen, maar viel om en was erg nerveus. Logisch, want hoe ga je zo'n stakker geruststellen? Je bent zelf totaal in de war!

 

Johan is meteen met Joep naar de dierenarts gelopen. Joep wilde trouwens liefst alleen maar lopen, dus dat kwam goed uit. Daar kon alleen maar geconstateerd worden dat zijn hart in prima conditie is en dat dit inderdaad kennelijk een aanval van epilepsie was.

 

Misschien krijgt hij het nooit meer of over een paar maanden weer. Dit waren de enige 'troostende' woorden die Johan meekreeg. Helaas is er te weinig bekend en is elk geval van epilepsie weer anders. Elke hond reageert anders, dus eerst maar afwachten.

Nou, dat hoefden we niet lang te doen. We hadden geen idee, dus toen we 's ochtends vroeg wakker werden en een verdwaasde Joep aantroffen, die overal sporen van urine en ontlasting had achtergelaten, waaruit we konden concluderen dat hij die nacht nog meerdere toevallen had gekregen. Hij was erg in de war en wist ook niet goed wat we bedoelden als we hem zijn normale opdrachten gaven. Het enige wat hij wilde was eten, eten en eten.